A trip for the soul
We zien elkaar één keer per jaar, soms twee. Een vriendschap die meer dan 30 jaar geleden ontstaan is met één gemeenschappelijke deler: Muziek. En specifieker nog: De dwarsfluit. We studeerden alle drie af op het conservatorium in Maastricht en bleven daarna in contact.
Als we elkaar zien is het sowieso altijd gezellig, maar tijdens elk bezoek komt er steevast een bepaald persoon voorbij in onze gesprekken. Eentje waar we alle drie nog steeds met gemengde gevoelens aan terug denken:
onze fluit docent.
Voor iemand die zoveel invloed heeft gehad op onze levens, is het eigenlijk heel vreemd dat we na al die jaren zijn lessen nog steeds moeilijk onder woorden kunnen brengen.
We hebben vreselijk veel van hem geleerd, dat wel. Hij zocht altijd naar nieuwe methodes, maakte verbindingen met kleuren van schilderijen, met ademhalingen van zangtechnieken en met klanken van andere instrumenten.
Blauwe lippen
Maar ondanks deze inspiratie is het in deze tijd niet meer voor te stellen dat je als jong volwassene lessen volgde bij iemand die jou bijvoorbeeld een uur lang kon laten ploeteren op één enkele noot, omdat hij perfect moest zijn en zo vol en rond moest klinken als een cello.
Je moest zijn driftbuien incasseren als het niet ging zoals hij wilde (en dat was best vaak!) Hierbij vloog er ook wel eens een standaard door het lokaal.
De man was een kettingroker. Tijdens het lesgeven ging er bijna een pakje sigaretten doorheen. Als ze op waren moesten we nieuwe halen bij het dichtstbijzijnde café.
De ramen moesten zelfs in de winter wagenwijd open om de rooklucht te verdrijven.Als ik dan geen bibber lippen van angst had, had ik ze wel van de kou.
(Volgens mijn vriendinnen waren mijn nagels net zo blauw als mijn lippen.)
enerverende achtbaan
Toen ik van de week vroeg hoe zij zijn lessen zouden omschrijven, moesten ze daar net als ik over nadenken.” Een enerverende achtbaan waarbij je adem stokt” en “met geen pen te beschrijven”. Kwam er uit.
Het klinkt allemaal erg traumatisch, maar zo zien we het niet meer. Interessanter is de vraag: Waarom? Waarom deed hij het? En waarom bleven wij?
Hij wilde ons weerbaar maken voor het harde leven in een orkest, vertelde hij me eens toen ik de moed had opgebracht om hem deze vraag te stellen.
gedeelde smart
Waarom wij bleven? We wilden niet falen.
Zo simpel was het. En als ik over mezelf spreek: Ik dacht dat het goed voor me was. Ik was een onzeker meisje, strevend naar perfectie. Als ik hem kon handelen, kon ik de wereld aan, dacht ik.
Gelukkig hadden we elkaar, deze drie fluit vriendinnen. Iets met gedeelde smart.
Hij werd ziek en overleed een jaar voor ons eindexamen aan longkanker.
Jaren gingen voorbij. Huwelijken werden gesloten, kinderen werden geboren, en het leven nam ons mee aan de hand en bracht ons ieder naar onze eigen mooie en minder mooie momenten. Onze jaarlijkse uitjes bleven een vast punt op de agenda.
passie
Vandaag waren we weer eventjes terug in de tijd en zaten we te giechelen om mijn blauwe nagels en bibber lippen en keken nog steeds met verwondering terug naar deze drie jonge muzikanten.Trots. We hebben onze studie destijds afgerond. We zijn niet gebroken. Alle drie zijn we nog altijd zeer actief in de muziek. Nog steeds verbonden door dezelfde passie.
We doen het natuurlijk anders. Dit is niet hoe je dit prachtige vak uitdraagt. Niet met angst in ieder geval. Iets wat jouw leven al zo lang kleurt, voedt en verrijkt, iets wat jou daardoor een beter mens maakt kun je alleen maar met veel liefde en enthousiasme uitvoeren en door geven. Dit in de hoop dat er iemand luistert, dat iemand het begrijpt en deze passie gaat delen, of hier op zijn minst een stukje van meeneemt.
Zoals Raymond Van Het Groenewoud zong;
Het is de liefde
Het is de liefde
Het is de liefde
De liefde voor muziek