Mijn eigen quote herhaal ik de laatste paar dagen steeds vaker in mijn hoofd.
Hier kan het
Ik kan reizen als ik wil, maar ik kan ook blijven. Dat laatste heb ik zojuist besloten. Het plaatsje Porto Covo voelt als een thuis voor de laatste weken. Vanuit hier kan ik trips gaan maken, mijn zware rugzak in de kast laten liggen en zelf koken, want de Portugese keuken staat niet bekend om de hoeveelheden groenten die ik gewend ben.
Ik kan hiken en mediteren bij de adembenemende zonsondergangen.
Geen dure yoga retraite kan hier tegenop wat mij betreft.
Een super basic, maar kneuterig hostelletje, waar ik de hele slaapzaal al een paar dagen voor me alleen heb, is genoeg. Het matrasje is net iets te dun en ik moet lang wachten op warm water, maar ach…als dat alles is.
Vriendelijk en gastvrij
De mensen zijn hier vriendelijk en gastvrij en het aantal toeristen is te overzien.
Het weer is hier nog steeds perfect! Gisteren nog mijn kont verbrand op het strand.
Een dipje heb ik ook gehad, maar die had ik ook verwacht en ik ben blij dat ik op dat moment hier was en niet in een drukke stad.
Mezelf laten verrassen
Vragen zoals: Hoe gaat het als ik thuiskom? Blijft alles bij het oude? Ben ik nog dezelfde Esther? Deel ik mijn week anders in? En hoe dan? Ik wil er nog niet aan denken maar er is geen ontkomen aan. Toch dwing ik mezelf dit nog even los te laten.
Ik beloofde mezelf dat ik me zou laten verrassen, elke dag weer en die missie is geslaagd.
En al ben ik niet altijd even makkelijk,
(zeker ook niet voor mezelf!) ik luister meer dan ooit naar mijn melodie.
Ik zie dat de zon elke dag verrassend anders onder gaat, maar het blijft dezelfde zon en ze komt altijd weer op.
Liefs, Esther