“Vandaag gaan we even een circuitje doen”, zegt Wybren.
Vrolijk dartel ik als een jonge Olivia Newton-John achter hem aan. Ik ben er een weekje of twee wegens ziekte en vermoeidheid uit geweest, maar vandaag voelt weer goed, ik denk dat ik m wel kan hebben…
Hoe blij ik af en toe ook rond lijk te huppelen, de voorbereidingen voor mijn nieuwe album in combinatie met mijn koren, bandjes en andere leuke projecten, breken af en toe lichamelijk op. Daarbij is een goed draaiend gezin, waar ook echt wel eens dingen anders lopen dan verwacht, ook best een uitdaging te noemen. Op zoek dus naar een modus, waarbij ik lichamelijk goed moe word, zodat ik beter slaap en dus minder ga piekeren. De oplossing ligt voor de hand…
All the way
De uitvinding van het jaar is voor mij dus: sporten! Twee keer per week is genoeg, maar dan wel het liefst zo fanatiek mogelijk. Ik wil geen tijd hebben om na te denken over andere dingen. Full speed, all the way en het liefst daar nog een schepje boven op. Nooit gedacht dat ik het nog eens leuk zou gaan vinden, maar sinds ik het goed aanpak voel ik me een stuk fitter, zijn rugklachten verdwenen en mis ik het echt oprecht, als ik echt even niet kan gaan.
Afijn, nu ‘’mag’’ ik (Wybren, mijn trainer, praat me altijd richting een work-out alsof ik een keus heb. Ik begrijp die filosofie, maar ik denk dat nee zeggen toch geen optie is) na het circuit van een half uur touwtje springen, lunges, squats, boksbal, buikspieroefeningen en fitness touw, ook nog even op de fiets. Ik dacht voor een cooling down, maar niets is minder waar…
“Nederland in beweging”
Ik train meestal op een tijdstip dat veel ouderen ook blijkt aan te spreken. Na 5 minuten kijkt half ‘’Nederland- in- Beweging’’ mij vol medelijden (en zie ik ook afschuw?) aan. Trillend als een rietje stap ik van de fiets af.” En…voelt het goed”? vraagt Wybren. En met een stem die klinkt als een mengeling van Voldemort en Darth Vader hoor ik mezelf zeggen dat het top gaat en dat we zo een nieuwe afspraak gaan maken. Olivia Newton-John is in geen velden of wegen meer te vinden.
“Hij moest je wel hebben he?”
Rochelend sleep ik mezelf naar beneden waar de kleedkamers zijn. Terwijl ik ga zitten en mijn fles water in één teug probeer leeg te drinken, komt er een aardige dame op leeftijd naar me toe, legt haar hand op mijn arm en kijkt me vol medelijden aan. “Hij moest je wel hebben he?” Ze schudt luid sissend haar hoofd. “Ach ja” piep ik, inmiddels een oktaaf hoger “ik hou dr van”. Ze kijkt me verrast aan en draait zich dan terug naar haar buurvrouw, om het gesprek over haar nieuwe heup te vervolgen.
Drie kwartier heb ik mijn hoofd uitgeschakeld en mijn lijf ingeschakeld.
Het helpt.
Als ik thuis de voordeur open, ben ik al weer aan het zingen “let’s get physical”.