True Colors

Ik kijk met één oog dicht tegen de zon in. Het is heerlijk achter in de tuin en ik heb me net in een ligstoel gesetteld met mijn notitieblokje en een pen. Voor het zelfde geld popt er per ongeluk iets op wat op een goede tekst lijkt en dan kun je het maar vastgelegd hebben. “Het mag, maar het moet niet hoor, Es. Gewoon voor de zekerheid.” Het moet niet gekker worden. Naast dat eeuwige geneurie van mij begin ik nu ook al in mezelf te praten. Ik voel de warmte van de zon en probeer me serieus te ontspannen.

Voor mijn neus staat een appelboompje duidelijk in standje lente. Doordat ik tegen de zon in kijk, zie ik de takken en de jonge blaadjes niet in kleur, maar in sihouet vorm.

Dan bedenk ik me dat dit beeld precies is hoe de wereld er vandaag uitziet voor mij. Ik weet dat er kleuren zijn, maar ik kan ze even niet zien. (mmm… net als dat ik een paar weken reuk en smaak moest missen, bedenk ik me nu)

Dit kunnen we handelen…duh!

Het is allemaal geen ramp hoor. Het is gewoon wat het is voor nu. Een week of drie geleden merkte iemand op dat ik nog zo relaxed was, gezien de hele situatie. Dat klopte ook wel, ik vond het idee van meer ruimte hebben voor andere dingen best heel fijn. Ik zei toen dat ik zeker wist dat het moment nog zou komen, waarop alles ingedaald zou zijn. Het leek me handig en slim om mij hier vast tegen te wapenen. Het gevolg was dat er al snel een hele lijst met mogelijkheden kwam, die ik ook meteen, a la minuut op ging pakken. Want natuurlijk ben ik creatief genoeg om dit te kunnen handelen….duh!

Zoomen, filmen, fluit spelen, zingen, bloggen, vloggen, inplannen, songteksten schrijven ( het liefst een volledig album in één week) webinars volgen enz.

Week twee werkte ik precies hetzelfde, alleen in een iets hoger tempo, plus een beetje extra. Alles liep als een dolle, dus..

Rare dansjes en overmatig knuffelen

Heel gek, maar in week drie was ik toch eigenlijk best moe. Ik benijdde een vriendin, die ondanks dezelfde zorgen erg genoot van haar vrije uurtjes en besefte dat ik echt even moest resetten. Oké, ik mag dan wel ‘aan’ staan, maar mag nu het ietsje minder?….ALSJEBLIEFT?  Daarbij komt dat ik het sociale gedeelte mis dat onlosmakelijk verbonden is met de muziek. De interactie die je hebt tijdens een koorrepetitie en het spelen met een band. Dit begint aardig te knagen, merk ik. Ik heb de fase recalcitrant al gehad; Het vrije gevoel, maar niet je energie kwijt kunnen, leidde tot hardlopen, rare dansjes en overmatig knuffelen van kinderen die daar niet op zaten te wachten. Best lekker zoveel energie, maar we gaan aardig richting frustratie nu en dat is voor niemand leuk, geloof me.

Jonge groene blaadjes

Dus besloot ik vandaag maar eens rustig na te gaan denken over mijn ‘after- corona-life’, of beter nog: Eerst even een uurtje niet nadenken.

Ik sluit mijn ogen en voel op mijn linker  arm een frissig windje vanuit het grachtje, dat aansluit op onze tuin. Ik pak mijn ligstoel en ga er met de rug naar toe zitten. Rechts van mij zie ik mijn ouders van bijna 80 gepassioneerd in hun tuin aan het werk. Dan zie ik ook voor mij de jonge groene blaadjes van het appelboompje, omdat de zon nu van links komt.

In mijn ogen zijn er op dit moment twee opties:

1 Ik schrijf een lied dat  begint met het woord ‘’fuck’’.

2 Ik doe mijn ogen dicht en geniet van de warmte om me heen

Ik denk dat ik toch het laatste kies…(vandaag dan he.. 😉)

 

Wat kan dat toch een verschil maken, even verzitten…