“En je mag elkaar rustig aankijken hoor!” Roept de fotograaf vanachter zijn camera.
We staan met de hele familie te poseren voor het restaurant, terwijl de eerste gasten al aan komen lopen.
Een beetje afgeleid zijn we wel en we proberen ondertussen mijn moeder bij de les te houden, zodat ze niet telkens bij elk binnenkomend familielid verheugde welkoms gilletjes bijft slaken; “Oeoeoeh, wat leueueuk!”
Gelukkig blijft de fotograaf erg geduldig en later blijkt ook dat de foto’s heerlijk rommelig en vrolijk zijn
Vijftig jaar getrouwd zijn ze, onze ouders. In de loop van de dag begin ik steeds meer te beseffen hoe bijzonder dat is. Pa en ma zelf glunderen van oor tot oor, de gespannenheid is van ze af gevallen en tijdens de borrel voor het diner zie ik ze naast elkaar zitten en genieten van het feit dat iedereen is gekomen.
Mijn broer en ik hebben voor deze gelegenheid een miniconcertje voorbereid met tussendoor wat grappige anekdotes. Tijdens deze voorbereidingen kwamen er zo veel herinneringen binnen. Wat hebben we toch een rijke jeugd gehad, bedacht ik me. Financieel moesten er regelmatig dubbeltjes worden omgedraaid, maar verder kwamen we niets te kort. Hilarische momenten tijdens vakanties, stoeipartijtjes op de luchtbedden in zee en bergwandelingen waar we als mopperende puber niet aan ontkwamen…Ik kan er een boek over schrijven.
Mijn broer en ik maken beide al van jongs af aan muziek en dat hebben onze ouders altijd enorm gestimuleerd, ondanks het feit dat ze beide geen muzikale skills hebben ontwikkeld. (Mijn vader zegt altijd als standaard grapje, maar met een zweem van trots: “Ik weet niet waar ze het van hebben, want ik speel zelf alleen de pickup!”)
Afijn, op deze dag kon en mag een muzikale bijdrage van ons natuurlijk niet ontbreken en ondanks het feit dat we beide gewend zijn om te spelen en zingen tijdens plechtige momenten, waren we allebei best zenuwachtig. Toch is het geweldig om dit samen te mogen doen op deze dag. Als mijn broer enthousiast begint te vertellen over een zeker ‘delicaat’ onderwerp, is het ijs gebroken en samen kletsen, lachen en spelen we ons door de ‘’voorstelling’’ heen.
De avond verloopt vreselijk gezellig met veel lekker eten. Ik spreek weer ooms, tantes en nichtjes die ik een eeuwigheid niet meer heb gezien en prijs me gelukkig met deze heerlijke familie.
Ik merk dat mijn kijk op familie begint te veranderen naarmate ik ouder word. Het is toch een soort ‘’roots’’ gevoel dat je op zoekt, uiteindelijk. Je kinderen worden groter en je ziet jouw eigenschappen terug in hen. Je hoopt dat je hebt geleerd van je ouders, maar trapt absoluut ook in je eigen valkuilen. Als jong kind kijk je op tegen je ouders, als puber zet je je af tegen je ouders en het mooiste is, als je ontdekt dat je ouders ook maar ‘’gewoon’’ mens zijn.
Terug naar de dagelijkse beslommeringen, waar ma straks vast weer met kerst vraagt of we allemaal op tweede paasdag kunnen komen eten, waar we steeds harder moeten roepen naar pa, omdat hij zijn gehoorapparaat weer eens niet in heeft, waar ma zich weer net te veel gaat lopen bemoeien met de opvoeding van onze kinderen en waar we nadat we afhaal chinees hebben gehad, altijd een kladje overhouden voor opa, want hij houdt er zo van en ma vindt het ongezond.
Deze dag kunnen we afvinken en gelukkig hebben we de foto’s nog…..