Sinds kort kan ik achterin de tuin ook muziek afspelen via een oude installatie. Vandaag is het 32 graden en besluit ik me gewoon eens over te geven aan de hitte. Ik heb een opblaas bad vol met water laten lopen, waar ik zo af en toe heerlijk in kan afkoelen. Iedereen is aan het werk en ik vermaak me prima met mijn playlist van Franse chansons en een fles water met ijs. Win-win situatie wat mij betreft; Ik moet voor een live gig aardig wat Franse chansons leren en dit kan mooi op deze relaxte manier.
Hakuna Matata
Ik ben gek op de zomer, zelfs als het bloedje heet is, alles plakt, het energie level laag is en zèlfs als ik niet in de zon kan zitten vanwege de hitte. Het hele lome gevoel dat de zomer met zich meebrengt, de kleuren om me heen. Alles kan buiten, je eet anders, beweegt anders en luistert naar andere muziek. Kortom: je leef patroon staat op standje hakuna matata.
En ik hou zeker wel van de seizoenswisselingen in Nederland. Hierdoor is elk seizoen weer bijzonder en brengt een ander cultuurtje met zich mee. Maar eerlijk is eerlijk, het meest hou ik van de zomer.
Iets met Dirndl en klarinetten
Terwijl ik dobberend in het bad naar de groene blaadjes van de plataan boompjes kijk en luister naar Adamo met Inch Allah, waan ik me terug in tijd waar ik samen met mijn ouders en broer op vakantie naar Frankrijk of Italië was. We hebben het er nog regelmatig over, mijn broer Michiel en ik. De cassettebandjes die we op deze vakanties draaiden varieerden van Robbert Long tot BZN. En van Tiroler muziek tot Franse chansons. Daarbij wil ik wel even de aantekening maken dat die “Tiroler -Lederhosen-schlager-Gemüse’’ nou niet ons favoriete genre was. En nog steeds niet…Als ik nu de auto van mijn vader zou lenen, zou ik vóórdat ik hem zou starten eerst de radio zachtjes moeten zetten. Dit om te voorkomen dat ik in een foute droom terecht kom van koebellen en mannen in korte leren broekjes die zichzelf en anderen mannen in korte leren broekjes ritmisch slaan. O ja en iets met Dirndl en klarinetten…
Aïda
Dan heb ik toch meer met de cultuur en muziek uit Italië en Frankrijk. Ik vergeet nooit dat ik mee mocht naar de Arena in Verona. Daar werd de opera Aïda uitgevoerd. Wat een spektakel zeg! Als 16-jarige die als fluitiste alleen nog maar bekend was met het symfonieorkestje in de plaatselijke muziekschool, ging er letterlijk een wereld voor me open. Maar niet alleen de muziek en het amfitheater maakten indruk. Ook de temperamentvolle Italiaanse man naast mij zal ik nooit vergeten. Het was een brede man met grote handen en enorme wenkbrauwen. Toen wij op de tribune gingen zitten na een flinke busreis, gebaarde hij naar mijn vader dat we breed moesten gaan zitten.
Bobo’s over the top
We waren sowieso erg blij dat we überhaupt konden zitten nadat we dik 1,5 uur in de hitte buiten in de rij hadden gestaan, dus we zochten er niet meteen iets achter. Een kwartier later, 5 minuten voordat de opera begon, begrepen we waarom we breed moesten zitten. Terwijl iedereen zo’n beetje gesetteld was op de stenen tribune, kwamen er uit een paar hoeken en gaten lange rijen over de top geklede bobo’s. Blijkbaar vonden zij het niet nodig om in de rij te staan wachten, maar verwachtten ze wel dat er een plekje voor hen zou worden vrij gemaakt.
Brava!
Tijdens de voorstelling kon ik mijn ogen bijna niet afhouden van deze man. Alle emoties heb ik voorbij zien komen; Bij elke scene of passage waarbij hij geraakt werd, liet hij dat vanuit zijn tenen blijken. De tenor van de avond was blijkbaar niet zijn favoriet, want die werd onder luid boegeroep en wegwerp hand gebaar begeleid. (ik vond het erg zielig voor de man, maar betwijfel ook of hij het meekreeg van zo’n afstand.) De sopraan daarin tegen kreeg een “brava!!” terwijl hij naar zijn hart greep of luid klappend ging staan. Hij trok zich ook geen bal aan van het publiek achter hem, dat daardoor niets meer kon zien. Hij trok zich van helemaal niemand iets aan trouwens, want hij ging volledig op in de opera. Ik geloof dat het bij de dramatische scène van Amneris was, dat hij zelfs een traantje wegpinkte. Geweldig deze passie en dit temperament! Toen hij bij de triomfmars weer ging staan, kon ik me ook niet meer inhouden. Luid applaudisserend stonden we naast elkaar. Jongens wat een avond!
Het gevoel overvalt me… In mijn eigen tuin en in mijn zelf opgeblazen kinderbadje zit ik plotseling in een prachtige agriturismo in de buurt van Florence. Dit is het toch echt:
La Dolce Vita!